YANIZLAŞIYORUZ VE YANIZLAŞTIK

YALNIZLAŞIYORUZ

Hem de kalabalıklar içinde yalnızlaşıyoruz.

Sadece kalabalıklar içinde mi?.. En yakın dost, arkadaş, akraba ve hatta aile fertleriyle aramızdaki yakınlık giderek uzaklaşıyor.

Yalnızlığın en acı vereni; en yakın çevredeki yalnızlık duygusudur. Ortak paydalar, birlikte kat edilecek yol, varılacak hedef ortadan kalktıkça yalnızlaşıyoruz...

“Top vursan dağılmaz” bir topluluktuk BİZ. Biz de çağın hastalığı “BEN”e yenik düştük. Bir kurt gibi içimize giren benlik, bizi kemirdikçe; biz, “BİZ” olmaktan çıkıp, benleştik. Yaşanılan hayat benleştikçe, “dava” da benleşti:

Ayrısı-gayrısı olmayanlar, ayrılık-gayrılık derdine düçar olunca, yalnızlaşma kader oldu.

Senli-benli olan bizden, bu sefer sadece “ben”ler türedi; yalnızlaştık!..